De ideale routewijzer is een mens
Maud Jonkhout was de afgelopen twee jaar regiocoördinator voor programma OPaZ. Zij neemt ons mee in een persoonlijk verhaal over wat die rol inhoudt en hoe zij deze heeft ervaren: In de zoektocht naar passende zorg hebben mensen vooral behoefte aan iemand die naar hun verhaal luistert en hen verder helpt: een ‘menselijke routewijzer’.
‘Een goede gezondheid is een zegen. Dat wist ik altijd al, maar dat besef is fors gegroeid sinds ik in 2019 de rol van regiocoördinator voor OPaZ mocht vervullen. En daar kennismaakte met een wereld die daarvoor onbekend voor me was, die van de langdurige zorg.
Zoektocht
Ik heb mee mogen kijken en helpen in de zoektocht van mensen met een behoefte aan langdurige zorg. Een zoektocht die soms al jaren duurt voordat ze de antwoorden krijgen die ze de naar de voor hen passende zorg brengt. Zeker als de behoefte ingewikkelder is, en uit meerdere elementen bestaat die in ons zorgsysteem niet op elkaar en de vraag aansluiten, volstaat het huidige (informatie-)aanbod maar zelden. Daardoor raken zoekende mensen regelmatig verder van het pad af, dan dat ze dichterbij komen. Ik kwam in contact met mensen met uiteenlopende verhalen, die ook een aantal dingen gemeen hadden: ze waren niet alleen vastgelopen in hun zoektocht naar informatie en passende zorg, maar voelden zich vooral ook niet gehoord, erkend en gezien als mens.
Routewijzer
Het eerste waar menigeen aan denkt als het over een routewijzer gaat, is een website. En dat klopt voor een groot deel. Hoe beter het digitale informatieaanbod aansluit bij de behoefte van mensen die informatie zoeken, des te meer voelen ze zich geholpen. OPaZ is daarom druk bezig geweest om te kijken hoe ze de informatie op deze website nog beter kan afstemmen op de hulpvraag van de bezoekers. En we hebben daar weer een mooie slag in kunnen maken.
Tijdens het in kaart brengen van de behoefte, kwam nog een andere, grote behoefte boven water. De behoefte aan menselijk contact. Mensen gaven aan vooral met iemand te willen praten als ze er zelf niet uit kwamen. Iemand die naar hun verhaal wilde luisteren, en hen verder kon helpen. Een ‘menselijke routewijzer’.
Wat ik me realiseer, is dat we allemaal routewijzers zijn. Ik geloof dat we allemaal graag antwoord geven op een ons gestelde vraag, en dat we allemaal genegen zijn te helpen, als er een beroep op ons wordt gedaan.
De kunst van het route wijzen
Er is op dit moment gelukkig al een aantal mensen die de kunst van het route wijzen tot in de haarvaten beheerst en uitdraagt. Met een open luisterend oor, en een groot empathisch vermogen. Mensen die naar je uitspreken: ‘Ik laat je niet los voordat we een oplossing hebben die bij je past’. Met veel kennis en ervaring, en een groot netwerk dat ze kunnen benaderen als ze het zelf ook even niet weten. Een aan hen gestelde vraag goed kunnen vertalen naar de mogelijkheden die ons zorgsysteem biedt, en als dat niet voldoende is, buiten de kaders kunnen denken en handelen. Ze zijn er onder de cliëntondersteuners, zorgprofessionals, gemeenteambtenaren, bij zorgkantoren, en dan vergeet ik er vast nog een heleboel.
Een aantal van deze toppers hebben we voor OPaZ mogen portretteren in de magazines die we de afgelopen jaren hebben gepubliceerd, de Verschilmakers en de Aanpakkers . We hebben van hen mogen leren, en hun eigen verhalen mogen horen.
Respect en bewondering
Dankzij hen ben ik de afgelopen jaren zelf een iets betere routewijzer geworden, en is mijn respect en bewondering voor deze alleskunners en allesweters alleen maar groter geworden.
Wat mij betreft mogen er nog veel meer van die kanjers komen. Ze hebben een onmisbare toegevoegde waarde voor hen die hulp zoeken maar die niet zelfstandig kunnen vinden. Die (net) wat anders nodig hebben dan de vele hokjes waarin onze zorg georganiseerd is. Die zich soms al jaren van het kastje naar de muur gestuurd voelen. Voor hen die zich niet gehoord en niet gezien voelen. Want (digitale) informatie is waardevol, en menselijk contact is onbetaalbaar.’