Ga direct naar inhoud

Crisiskaart

Een crisiskaart is een klein persoonlijk document waarop staat wat er moet gebeuren als u in een psychische crisis raakt. Op de kaart staat een samenvatting van een uitgebreider crisisplan dat u samen met een onafhankelijke consulent of met uw eigen hulpverlener maakt.

Op de crisiskaart staat bijvoorbeeld:

  • Een beschrijving van uw psychische klachten.
  • Signalen (bijvoorbeeld bepaald gedrag) die wijzen op een crisis.
  • Wat hulpverleners moeten doen in een crisissituatie.
  • Welke medicatie u wel of absoluut niet wilt.
  • Of u wel of juist niet opgenomen wil worden als hij in een crisis bent.
  • Welke personen gewaarschuwd moeten worden.
  • Wie uw behandelaar is.
  • Informatie over uw thuissituatie, bijvoorbeeld zorg voor kinderen en huisdieren, en over werk.

Welke status heeft een crisiskaart?

Op de kaart staan uw eigen wensen. De kaart is te zien als een overeenkomst tussen u en betrokkenen zoals de behandelaar, de (wettelijk) vertegenwoordiger, familieleden of bijvoorbeeld een goede vriend.

De betrokken ondertekenen de crisiskaart, waarmee zij aangeven dat ze volgens de afspraken op de kaart zullen handelen.

Een crisiskaart kan ook helpen als u buiten uw eigen omgeving in een crisis raakt. De kans is dan groot dat hulpverleners u niet kennen. Op de crisiskaart kunnen zij zien welke hulp u wilt en wie ze kunnen inschakelen.

Hoe wordt een crisiskaart gemaakt?

Veel instellingen voor psychiatrische zorg hebben een standaard crisiskaart beschikbaar. U kunt bij de GGZ-instelling in uw buurt vragen of zij een crisiskaart beschikbaar hebben.

  • U vult de kaart in, met hulp van bijvoorbeeld de behandelaar, familieleden en de huisarts.
  • Sommige instellingen hebben een speciale consulent die daarbij kan helpen. U kunt dit navragen bij de instelling waar u de crisiskaart ophaalt.

Crisiskaart en behandelplan

De behandelaar kan de zaken die in de crisiskaart staan (uitgebreider) in het behandelplan overnemen.

Is de crisiskaart bindend?

De crisiskaart zelf is niet bindend. Hulpverleners zijn dus niet verplicht om de aanwijzingen op te volgen. Zij moeten wel zo veel mogelijk rekening houden met de afspraken die op de crisiskaart staan.

Crisiskaart als onderdeel van behandeling

De crisiskaart kan een onderdeel zijn van de behandeling. Dit staat dan in het behandelplan.

In dat geval moet de behandelaar de afspraken op de crisiskaart in principe wel volgen. Anders houdt hij of zij zich namelijk niet aan het behandelplan. En een behandelaar mag alleen met een goede reden afwijken van het behandelplan.

Een behandelaar mag de crisiskaart dus niet zomaar naast zich neerleggen.

Crisiskaart en gedwongen opname

Een gedwongen opname is niet mogelijk op basis van de aanwijzingen in de crisiskaart. Andersom kan een crisiskaart een gedwongen opname niet altijd voorkomen. Een gedwongen opname staat dus eigenlijk los van de crisiskaart.

Opname als keuze in crisiskaart

Het heeft niet zo veel zin als u in de crisiskaart zet dat u opgenomen wilt worden als u in een crisis raakt. Zodra u zich tegen die opname verzet, is de crisiskaart onvoldoende om de opname door te zetten.

U kan uw wens voor een opname wel in een zelfbindingsverklaring vastleggen. De rechter zal de zelfbindingsverklaring dan omzetten in een zelfbindingsmachtiging, die een gedwongen opname mogelijk maakt.

U wilt volgens crisiskaart géén opname

U kunt in de crisiskaart vermelden dat u géén opname wilt. Dit biedt echter geen garantie. Als een zorgmachtiging wordt aangevraagd, kan dat leiden tot een gedwongen opname.

Meer informatie